...

آرامش قبل از توفان م منروزی در خواهم نوردیدهمه چیزیهمه کس راویرانه ای خواهم ساختاز هستی و از بودنو توبر آواره های من گذر خواهی کردو بر بی وفایی هاتخواهی گریست ./سروده ی : 31 / 2 / 1401 ......

گل گلدان           پژمردنفس باد           گرفتآینه تاب نیاورده ،                     شکستنغمه ی سبز قناری                        افسردپای عابر           ز گذشتن                         واماندکوک ساعت               خوابیدجارچی       نحس برآورد صدا« چشم زیبای تو    نه امروز    نه فردا و دگر روز دگر     باز نخواهد شد » اماگل رخسار تو برمنظر ما خواهد ماندنفس گرم تو با باد نخواهد آمیختلیکزخمه ی صوت خوش الحان تو بر تار وجودم                                               باقی ستآینه    حسرت نادیدن تو                 تاب نیاورد و شکستباز  در هر قطعه ی آنبازتاب رخ خورشید تو می تابد و بسراز شادابی ی هر روز قناری                                گم شدمانده با او از توخاطرات        صد هزاران تحریرکوچه از لرزش دل دادن هر عابر عاشق                                   ......

برای نرگسی خانوم و رویای بودن ش      از دور دست آمده بودی ، جایی در فراسوی باور من ،  امروز اما باور من بودی در رویا و بیداری .     دروغ وقیحانه ای است که تاریخ تکرار می شود . نه ،  که تاریخ ، هر روز با تو ، آغاز می‌شود .     امروز تکرار دوباره‌ای بود از تو به جلوه‌ای دیگر ، به رنگی دیگر .     با تو گذشته بودم از سیاهی ی شب ، از ستاره ها ، و آسمان و چشمه سارانی زمینی . لبخندها و دل داده گی ها .      در گریزگاه دشتی هموار ، به روشنی ی سپیده دمان روز . با تو در بازوان دشت ره سپردیم و بر تپه ها چمیدیم . از فراز زلال تپه ها سریدیم و باز ...     در تو آواز هستی بود ، در من شوق بوده گی . دست در دست هم رمیده بودیم از دیگران و می‌دویدیم بر مدار کانونی ی دشت . و پیش رو تصویر دل انگیز تپه هایی چون ماه ، صیقل خورده و چشم نواز .      برآمدیم با هم . بر فراز تپه اما ، پای من لغزید ، و غلتیدم در شکاف دره ای که انتهاش نبود . من فرو می رفتم و فروتر ، و تو بر بالادست فراتر بودی انگار .     جایی در انتهای چاه ، از رفتار ماندم . نفس بر نمی آمد ام به گفتار . سخت و جان کاه ، به بالا کشاند ام خود را اما ، برکناره ی دره ، وامانده بودم ، که توان م نبود .     تو آمده بودی . دستی در بازوان م انداختی و فرای ام کشاندی ، خندان و مست .     بر بالای تپه و مشرف به سرزمینی روشن ، نفس در نفس تنیده بودیم در هم .      زمان دیگر بود و مجالی دیگر . یارای ماندن نبود که روز می گریخت از ما . پیش رو مسیری طولانی و پیچیده در هم فرا ......